Piotr Drwęski
Portret Piotra Drwęskiego
Piotr Drwęski ochrzczony został 8 grudnia 1732 roku w parafii św. Mikołaja w Krobi, otrzymując imiona Piotr z Alkantary Izydor (dzienna data urodzin jest nieznana). Imię otrzymał na cześć siedemnastowiecznego hiszpańskiego mistyka św. Piotra z Alkantary, kanonizowanego w 1669 roku przez papieża Klemensa IX. Rodzicami chrzestnymi Piotra Drwęskiego zostali Paweł Borzęcki i wojszczanka poznańska Teofila z Gozdawa-Dzierżanowskich Nieświastowska. Ojciec Piotra, Juda Tadeusz Hieronim był właścicielem majątku Zdzarowita, a także rewizorem kamery leszczyńskiej, zaś jego matka Marianna pochodziła z wpływowego rodu Skórzewskich herbu Drogosław. Macierzysty dziad Piotra był generałem majorem wojsk koronnych odnoszącym liczne sukcesy polityczne – aż czternaście razy piastował urząd marszałka sejmiku województw wielkopolskich, a na początku 1705 roku dowodził 1200-osobowym regimentem piechoty wystawionym przez województwa wielkopolskie dla króla Stanisława Leszczyńskiego. Pod jego przywództwem w Środzie województwa poznańskie i kaliskie zawiązały konfederację tarnogrodzką, za co w odwecie wojska nowego króla Augusta II złupiły dobra Skórzewskich.
Piotr Drwęski wzrastał w rodzinie o tradycjach politycznych – jego starszy brat Antoni Bazyli był stolnikiem wschowskim, młodszy brat Józef regentem ziemskim województwa poznańskiego, a jego siostra Kunegunda zwana Kunusią, słynna ze swej wyjątkowej piękności, została żoną posła Józefa Wybickiego, twórcy Pieśni Legionów Polskich we Włoszech. Kunusia z Drwęskich była wychowanką jednej z najsłynniejszych polskich sawantek XVIII wieku generałowej Skórzewskiej – swojej wujenki. Sama generałowa utrzymywała bliskie kontakty z dworem pruskim, a jej przyjaciel król Fryderyk II mimo jawnej niechęci do płci pięknej w korespondencji z francuskim filozofem Wolterem chwalił Skórzewską za intelekt i lekkość we władaniu wieloma językami obcymi. Piotr Drwęski dorastał więc w samym sercu życia politycznego i intelektualnego ówczesnej Wielkopolski.
Prawdopodobnie właśnie dlatego postanowił rozpocząć karierę prawniczo-polityczną i już w wieku 21 lat złożył przysięgę na urząd susceptanta grodzkiego kaliskiego; niedługo potem został rejentem konińskim. Już mając nieco ponad 30 lat przyjął urząd pisarza ziemskiego poznańskiego, a także posłował na generalnym sejmie elekcyjnym warszawskim i piastował urząd marszałka sądów kapturowych w Poznaniu. W 1769 roku przystąpił do konfederacji barskiej (której stał się konsyliarzem dla województw poznańskiego i kaliskiego) wraz z kilkudziesięcioma innymi przedstawicielami szlachty m. in. księciem Piotrem Sapiehą i Józefem Potockim.
Piotr Drwęski wzrastał w rodzinie o tradycjach politycznych – jego starszy brat Antoni Bazyli był stolnikiem wschowskim, młodszy brat Józef regentem ziemskim województwa poznańskiego, a jego siostra Kunegunda zwana Kunusią, słynna ze swej wyjątkowej piękności, została żoną posła Józefa Wybickiego, twórcy Pieśni Legionów Polskich we Włoszech. Kunusia z Drwęskich była wychowanką jednej z najsłynniejszych polskich sawantek XVIII wieku generałowej Skórzewskiej – swojej wujenki. Sama generałowa utrzymywała bliskie kontakty z dworem pruskim, a jej przyjaciel król Fryderyk II mimo jawnej niechęci do płci pięknej w korespondencji z francuskim filozofem Wolterem chwalił Skórzewską za intelekt i lekkość we władaniu wieloma językami obcymi. Piotr Drwęski dorastał więc w samym sercu życia politycznego i intelektualnego ówczesnej Wielkopolski.
Prawdopodobnie właśnie dlatego postanowił rozpocząć karierę prawniczo-polityczną i już w wieku 21 lat złożył przysięgę na urząd susceptanta grodzkiego kaliskiego; niedługo potem został rejentem konińskim. Już mając nieco ponad 30 lat przyjął urząd pisarza ziemskiego poznańskiego, a także posłował na generalnym sejmie elekcyjnym warszawskim i piastował urząd marszałka sądów kapturowych w Poznaniu. W 1769 roku przystąpił do konfederacji barskiej (której stał się konsyliarzem dla województw poznańskiego i kaliskiego) wraz z kilkudziesięcioma innymi przedstawicielami szlachty m. in. księciem Piotrem Sapiehą i Józefem Potockim.
|
W 1771 roku ożenił się z daleką krewną podstolanką rawską Wiktorią Bielińską herbu Szeliga, dziedziczką Grabianowa i posesorką piątej części Pogorzeli. Liczne majątki należące do Piotrostwa Drwęskich, takie jak Chorynia, Grabianowo, Brodowo (zakupione w 1786 od chorążego kaliskiego Jana Korytowskiego) czy Więckowice przeszły w ręce ich synów. Wraz z Wiktorią doczekał się co najmniej trzynaściorga dzieci – Bonifacego, Ludwika, Franciszki, Rocha, Marianny, Teodora, Adama, Wacława, Eufrozyny, Józefa, Jana, Doroty i najmłodszego Cyryla, który urodził się, gdy jego ojciec miał już niemal 60 lat.
Piotr Drwęski cieszył się uznaniem i powszechnym szacunkiem. Sędzia wschowski Wojciech Dzierżykraj-Morawski tak go opisywał: „Jest o powszechne dobro dbały, gorliwy dla każdego, bez żadnej nadgrody, cnotliwy, czystego charakteru, stateczny, sprawiedliwy”. Piotr Drwęski zmarł w 1795 roku przeżywszy 62 lata. 26 sierpnia ku jego pamięci zabiły dzwony brodowskiego dworu. |
Herb złożony Piotra Drwęskiego
|
Eryk Jan Grzeszkowiak
