Potomkowie Drwęskich
  • Strona główna
  • O Piotrze Drwęskim
  • Genealogia
    • O herbie
    • Początki rodu
    • Przodkowie
    • Drzewo
  • Potomkowie
    • Jarogniew Drwęski
    • Kunegunda Wybicka
    • Florian Stablewski
    • Edmund Taczanowski
    • Więcej...
  • Kontakt

Piotr Drwęski

Picture
Portret Piotra Drwęskiego
Piotr Drwęski ochrzczony został 8 grudnia 1732 roku w parafii św. Mikołaja w Krobi,  otrzymując imiona Piotr z Alkantary Izydor (dzienna data urodzin jest nieznana). Imię otrzymał na cześć siedemnastowiecznego hiszpańskiego mistyka św. Piotra z Alkantary, kanonizowanego w 1669 roku przez papieża Klemensa IX. Rodzicami chrzestnymi Piotra Drwęskiego zostali Paweł Borzęcki i wojszczanka poznańska Teofila z Gozdawa-Dzierżanowskich Nieświastowska. Ojciec Piotra, Juda Tadeusz Hieronim był właścicielem majątku Zdzarowita, a także rewizorem kamery leszczyńskiej, zaś jego matka Marianna pochodziła z wpływowego rodu Skórzewskich herbu Drogosław. Macierzysty dziad Piotra był generałem majorem wojsk koronnych odnoszącym liczne sukcesy polityczne – aż czternaście razy piastował urząd marszałka sejmiku województw wielkopolskich, a na początku 1705 roku dowodził 1200-osobowym regimentem piechoty wystawionym przez województwa wielkopolskie dla króla Stanisława Leszczyńskiego. Pod jego przywództwem w Środzie województwa poznańskie i kaliskie zawiązały konfederację tarnogrodzką, za co w odwecie wojska nowego króla Augusta II złupiły dobra Skórzewskich.

Piotr Drwęski wzrastał w rodzinie o tradycjach politycznych – jego starszy brat Antoni Bazyli był stolnikiem wschowskim, młodszy brat Józef regentem ziemskim województwa poznańskiego, a jego siostra Kunegunda zwana Kunusią, słynna ze swej wyjątkowej piękności, została żoną posła Józefa Wybickiego, twórcy Pieśni Legionów Polskich we Włoszech. Kunusia z Drwęskich była wychowanką jednej z najsłynniejszych polskich sawantek XVIII wieku generałowej Skórzewskiej – swojej wujenki. Sama generałowa utrzymywała bliskie kontakty z dworem pruskim, a jej przyjaciel król Fryderyk II mimo jawnej niechęci do płci pięknej w korespondencji z francuskim filozofem Wolterem chwalił Skórzewską za intelekt i lekkość we władaniu wieloma językami obcymi. Piotr Drwęski dorastał więc w samym sercu życia politycznego i intelektualnego ówczesnej Wielkopolski.

Prawdopodobnie właśnie dlatego postanowił rozpocząć karierę prawniczo-polityczną i już w wieku 21 lat złożył przysięgę na urząd susceptanta grodzkiego kaliskiego; niedługo potem został rejentem konińskim. Już mając nieco ponad 30 lat przyjął urząd pisarza ziemskiego poznańskiego, a także posłował na generalnym sejmie elekcyjnym warszawskim i piastował urząd marszałka sądów kapturowych w Poznaniu. W 1769 roku przystąpił do konfederacji barskiej (której stał się konsyliarzem dla województw poznańskiego i kaliskiego) wraz z kilkudziesięcioma innymi przedstawicielami szlachty m. in. księciem Piotrem Sapiehą i Józefem Potockim.

W 1771 roku ożenił się z daleką krewną podstolanką rawską Wiktorią Bielińską herbu Szeliga, dziedziczką Grabianowa i posesorką piątej części Pogorzeli. Liczne majątki należące do Piotrostwa Drwęskich, takie jak Chorynia, Grabianowo, Brodowo (zakupione w 1786 od chorążego kaliskiego Jana Korytowskiego) czy Więckowice przeszły w ręce ich synów. Wraz z Wiktorią doczekał się co najmniej trzynaściorga dzieci – Bonifacego, Ludwika, Franciszki, Rocha, Marianny, Teodora, Adama, Wacława, Eufrozyny, Józefa, Jana, Doroty i najmłodszego Cyryla, który urodził się, gdy jego ojciec miał już niemal 60 lat.

Piotr Drwęski cieszył się uznaniem i powszechnym szacunkiem. Sędzia wschowski Wojciech Dzierżykraj-Morawski tak go opisywał: „Jest o powszechne dobro dbały, gorliwy dla każdego, bez żadnej nadgrody, cnotliwy, czystego charakteru, stateczny, sprawiedliwy”. Piotr Drwęski zmarł w 1795 roku przeżywszy 62 lata. 26 sierpnia ku jego pamięci zabiły dzwony brodowskiego dworu.

Picture
    Herb złożony Piotra Drwęskiego
Eryk Jan Grzeszkowiak
Powered by Create your own unique website with customizable templates.